Wednesday, July 28, 2010

က်ပ္မျပည့္တဲ့ကမာၻ

Wednesday, July 28, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းမႈေရာက္ဖုိ႔ဆုိတာ
သူတစ္ေယာက္က ဘယ္တစ္ေယာက္လဲ
ဘယ္ေလာက္ထိ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေကာင္းမႈလဲ
မယားတစ္ေယာက္ ေကာင္းစားဖုိ႔ ေကာင္းမႈလား
တစ္ေယာက္သူမွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာဆုိတာ
ဘယ္တစ္ေယာက္က ပ်က္ေပးရမလဲ
ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္မိတဲ့သူက ပ်က္ေပးရမလား
ဘယ္သူ တရားပ်က္ပ်က္ ကုိယ္မပ်က္နဲ႔တဲ့လား
သူမ်ားပ်က္တဲ့တရားက ကုိယ့္ကုိလာဖ်က္တဲ့အခါ
မဆီမဆုိင္ ကုိယ္ကပ်က္ရတာေတြကို တရားခ်တဲ့စကားလား
ကုိယ့္အမွားေပၚမွာစုိးတာနဲ႔ သူမ်ားကုိ လုိက္မွားခုိင္းတဲ့သူေတြ
မ်ားသထက္ မ်ားလာတဲ့ ေဟာဒီကမာၻဟာ
တကယ္ေတာ့ က်ပ္သိပ္မျပည့္ဘူး
က်ပ္မျပည့္တဲ့ ေဟာဒီကမာၻက က်ပ္မျပည့္႐ံုပဲလားဆုိေတာ့
မူးလုိ႔ ႐ႉစရာ မူးေစ့ ပဲေစ့ေတာင္ မရွိဘူး
လိမ္သူနဲ႔ အလိမ္ခံသူၾကား
အမွန္တရားကုိ ေျပာမိတဲ့အမွားဟာ
ငါ့ကုိ သတ္တဲ့ ျမႇားေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္မိတာလည္း
ငါ့ရ႕ဲ မဟာအမွားေတာ္ပံု ျဖစ္ခဲ့ရတယ္တဲ့
ကုိယ့္လိပ္ျပာကုိယ္လံုေန႐ံုနဲ႔ မၿပီးေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္း
ရတယ္ေလ၊ သက္ေသေတြ ငါ့လက္ထဲမွာ ခုထိ ရွိတုန္းပဲ
ငါက လူ႔ဘ၀ေတြကုိ ၾကည့္ခဲ့တယ္
ေရွးဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြ လူ႔သက္တမ္းေတြကုိ ၾကည့္ခဲ့တယ္
႐ုပ္နာမ္ ျဖစ္ပ်က္ဓာတ္ေတြကုိ ၾကည့္ခဲ့တယ္
ကံအရာကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ႀကိတ္မွိတ္ခဲ့တယ္
“မင္းသိပ္အ,တာပဲ”ဆုိရင္လည္း ၿပံဳးျပခဲ့တယ္
ခုေတာ့ ညႀကီးမင္းႀကီး မီးအိမ္ကုိင္လာတဲ့
မ်က္မျမင္ဒုကၡိတကုိ သူတုိ႔ ၀င္၀င္တုိက္ၿပီး
သူတုိ႔ပဲ နာမည္ဖ်က္သြားတာ ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့
“ဓားတရား” ကုိ ေဟာၾကားခ်င္လာတယ္
ပ်က္သြားတာ ႐ုပ္လား နာမ္လား စဥ္းစားေတာ့
ပရမတ္မဟုတ္တဲ့ ပညတ္တရားေတြေၾကာင့္
ေဒါသေတြ ပြားမိတဲ့ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ သနားေနမိျပန္ေတာ့တယ္။