Monday, May 24, 2010

ငါ တစ္ေကာင္ကုိ မွ်ားၾကည့္ျခင္း

Monday, May 24, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်








ငါးမွ်ားခ်ိတ္ တလႈပ္လႈပ္ တခါခါ ျဖစ္လာေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ မေကာင္းေၾကာင္းကုိ အားနဲ႔ အင္နဲ႔
အေပၚကုိ မရမက ဆြဲတင္လုိက္တယ္
ဒီေနရာက ကုိယ္ရည္ေသြး တီးလံုးေတြ တီးတဲ့ ေနရာလား
ဒီစာမ်က္ႏွာက ကုိယ့္ဂုဏ္ကုိယ္ေဖာ္ မသူေတာ္လား
အမဲ႐ုိးကုိ ကုိက္ၿပီးေအာ္တဲ့ အသံက
အေ၀းကုိ ေရာက္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ထင္လား
တိရစၧာန္ေတာင္မွ ကုိယ့္စည္းနဲ႔ ကုိယ္ေနတာ သိလား
သင္တုိ႔က လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တဲ့ လူယုတ္မာလား
ဘ၀ဆုိတာ ေရပြက္ပမာ ဆုိတဲ့ စကားထဲက
ခင္ဗ်ားတုိ႔ လုိခ်င္တာ ေငြေၾကးလား ဂုဏ္လား
ပင္လယ္ႀကီးေလာက္ ႀကီးက်ယ္ခ်င္သလား
ေကာင္ကင္ႀကီးေလာက္ ခမ္းနားၾကည့္ခ်င္သလား
ဘဂၢဒက္မွာ အခုထကြဲမယ့္ ဗံုးဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔လား
ကုိယ့္မ်က္လံုးနဲ႔ ငုိတာ အားမရေသးဘူးလား
အႏုိင္ရလုိမႈမွာ ဂုဏ္မရွိဘူးဆုိတာေကာ သိလား
စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔က ပထမဆုိတာ ၾကားဖူးလား
ဒီတစ္ခါ တံလွ်ပ္ထဲ
ငါးမွ်ားခ်ိတ္တံ ထပ္မပစ္ခ်မိဖုိ႔ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္။

Sunday, May 16, 2010

.......................................

Sunday, May 16, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
အို .. အမိငဲ့
နင္ဟာ ငါ့ အာရံုအလင္းကို ညႇိထြန္းသူ
ငါ့ ကႏၱာရအပူကို မွ်ယူၿငႇိမ္းသတ္လို႔
ငါ့ အိပ္မက္ေတြကို ပင္လယ္ဆီေဆာင္က်ဥ္းတဲ့
တစ္စင္းတည္းေသာျမစ္...။

အို .. အမိငဲ့
ထာ၀ရသစ္လြင္ေသာ ျမတ္ႏိုးျခင္းတရားမွာ
အရာရာတိုင္းကို တို႔အတူ ပ်ိဳးစိုက္ခဲ့
မုိး မလိုက္ရင္လည္း ေနပါေစကြယ္
ဒီအခ်စ္ေတြနဲ႔ပဲ
ေတာလံုးညြတ္ေအာင္ စိမ္းလန္းၾကမယ္...။

အို .. အမိငဲ့
ဘုရားသခင္ ဆိုသူရယ္
တားျမစ္ထားေသာ သစ္သီးရယ္နဲ႔
ေျမြတစ္ေကာင္ရယ္.. နင္ ရယ္
ကမၻာဦးကတည္းက
မ်ဳိးနဲ႔ရိုးနဲ႔ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ ငါ ရယ္
အဲဒီဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲမွာေပါ့...။

ငါ့ နံရိုးေလးျဖစ္လို႔
ငါ့ အေရျပားျဖတ္ အသားျဖတ္
ငါ့ အေသြးနဲ႔ အေၾကာမႊာေတြကိုျဖတ္
အရိုးထိ ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ႏွင္းအပ္ခဲ့ရၿပီးေသာေနာက္...
ငါ့အား ဖန္ဆင္းသူကို ဆန္႔က်င္လို႔
အဆိပ္သီးဆိုတာကို ၀ံ့၀့ံရဲရဲ ဆြတ္ယူစားသံုးလို႔
ရြံရွာဖြယ္ ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းျခင္းကို လက္ခံသိမ္းဆည္းလို႔
နင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလး အတိမ္းအဖြဲ႕ေလာက္မွာပဲ
ယိမ္းကာ ႏြဲ႕ကာ ကခုန္ရဲခဲ့ေသာေနာက္...

အုိ .. အမိငဲ့
နင့္ လိုအင္ေလးအတြက္နဲ႔
ထာ၀ရအသက္ကို ငါ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရ
မစင္ၾကယ္ျခင္းဆီ ငါ ခုန္ဆင္းခဲ့ရ
ေျမၾကီးသို႔ က်ိန္စာမွာ ငါ နာေပ်ာ္တတ္ခဲ့ရ
ငါ့သား ငါ့ေျမး ငါ့ေသြး ငါ့ အသက္
ငါ့ အဆက္ဆက္ကို ကၽြန္ဇာတ္သြင္းခဲ့ရ
ငါတို႔ရဲ႕ ဧဒင္က စခဲ့တယ္ အမိငယ္...။

အို .. အမိ္ငဲ့
ေကာင္းကင္ ေျမၾကီး ဟင္းလင္းပြင့္ေတာ့မွ
ကိုယ့္အႏူးညံ့ဆံုးဆီ ကိုယ္တိုင္ထုိးစိုက္ခဲ့မိေသာ
က်မ္းစာလာ သံငုတ္ဟာ ျပဳတ္မတဲ့
ငါ့သံငုတ္ကိုေတာ့ နင္ပဲ ျဖဳတ္ႏိုင္မယ္ အမိငယ္..
ငါ့ စီရင္ျခင္းေန႔မွာေတာ့
ငါ့ ေရွ႕က ေက်ာက္သားပလႅင္ေပၚမွာ နင့္ကိုပဲ ေတြ႕ခ်င္ရဲ႕အမိငယ္...။

အို .. အမိငဲ့
နင္သဲ့ယူၿပီးစီးေသာ ငါ့ဘ၀အလံုးမွာ
ငါ့ရႈံးနိမ့္ျခင္းေတြက တိမ္ပုခက္ေတြလို အေရာင္တလက္လက္စံုလင္ၿပီး
ေနာက္ဆံုးစားပြဲက စပ်စ္ရည္ထက္ကို ပိုမုိခ်ိဳၿမိန္လိမ့္မယ္
ဒီလိုပဲ ငါယံုၾကည္ရဲခဲ့ပါရဲ႕...။

အို .. အမိငဲ့
အဆံုးအစမဲ့ အထက္အဇဋာမွာ
ငါဟာ ခ်စ္ျခင္းတရားကို ၾကယ္ေတြလို ခ်ိတ္ဆြဲထားရဲ႕
နင့္ လိုဘျပည့္ေအာင္ ခူးဆြတ္လွည့္ပါကြဲ႕။
ဘ၀ ဟာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဆိုခဲ့ရင္လည္း
နင့္ၾကိဳးတစ္စကို ငါ့ ၾကိဳးတစ္စနဲ႔ ယွက္ငင္ေတာ့
သံုးလြန္းတင္တဲ့ သံေယာဇဥ္
သံသရာျပင္ထိေအာင္သာ ခ်ည္ေႏွာင္ပါေတာ့ အမိငယ္...။

အို .. အမိငဲ့
ငါ့အတြက္မေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ
ဘယ္သမုဒၵရာမွာမွ မနစ္ျမဳပ္ႏိုင္ေသာ
ႏ်ဴကလီးယားစြမ္းအင္သံုး အခုိင္ခံ့ဆံုးေလွသေဘၤာျဖစ္တယ္
ငါ ယံုၾကည္အပ္ေသာအရာတိုင္းကို ယံုၾကည္တတ္ဖို႔အတြက္
ငါ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို အသက္သြင္းေပးေသာ အရာျဖစ္တယ္
ငါ့ တည္ရွိျခင္းကို အသိအမွတ္ျပဳေပးတဲ့
ပန္းႏုေရာင္ ေမြးစာရင္းစာရြက္ေလးလည္း ျဖစ္တယ္
ငါ ေသာက္ခ်ိဳးလိုက္တိုင္း ပ်ဳိျမစ္ျခင္းကို ေပးတဲ့
ျပာလဲ့လဲ့ နတ္ေရကန္တစ္စင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္...။

အို .. အမိငဲ့
တည္ၿပီးခဲ့ေလေသာ ပႏၷက္
ေလာင္းခ်ၿပီးခဲ့ေလေသာ ေရစက္
ဘယ္လိုအေျခအေနဖ်က္ဖ်က္ ေသြမပ်က္ဘူး။
ေလလွဳိင္းထဲက
နင့္ အသံေလး ၾကားရံုနဲ႔ ရူးတတ္ဖို႔
ငါ့ရင္ဘတ္ကို ငါ တူးေဖာ္ယက္ဆြခဲ့
နင္သိရဲ႕လား..
အဲဒါက တအားနာတယ္...။

အုိ ..အမိငဲ့
နာက်င္ျခင္းေတြနဲ႔ ယမန္ေန႔ကို
လုိလုိခ်င္ခ်င္ လြမ္းတတ္ေနတုန္းမွာ
နာက်ည္းျခင္းမ်ားနဲ႔ ဒီကေန႔က ဆိုက္ဆိုၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္ရွိလာ
မနက္ျဖန္မွာေရာ ငါ့ အနာ ေတြက
အေဖးအသားတက္ က်က္ေလမလား..?
နင့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးနဲ႔ပဲ ငါ့အသက္ကိုခ်ိတ္ဆက္ထား
နင္ ထားမသြားခင္ ငါအရင္ေသႏိုင္တယ္ ဆိုတာ နင္ သိရဲ႕လား..?
အား!!!!!! နာလိုက္တာဟာ...။

အုိ .. အမိငဲ့
နင့္ ယဲ့ယဲ့ေလး အၿပဳံးမွာ
ငါ့ ရင္ဘတ္က ပန္းေတြ တအံုးအံုးေၾကြတတ္တာ
ဒါ ငါေတြ႕ရွိေသာ ဆြဲငင္ျခင္းနိယာမအသစ္ပဲ..
ငါ့ ပတ္လမ္းတိုင္းရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ဗဟိုခ်က္ဟာ နင္ပဲ..
ငါ့ကို စုပ္ယူမယ့္ တြင္းနက္ လွတပတေလးဟာလည္း
နင့္ မ်က္၀န္းနက္ကေလးပဲ...
ကဲ...
သိမ္းလွည့္ဆည္းလွည့္
ေဟာဒီကေလကေခ် ဘ၀အလံုးဟာ
နင့္ ေျခရင္းတည့္တည့္မွာ
သံသရာထိ ရံုးအားမဲ့ေနၿပီပဲ အမိငယ္ရယ္...။ ။




မုိးေကခမ္းကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကဗ်ာစပ္ေပးပါဆုိေတာ့ သူစပ္ေပးလုိက္တဲ့ ကဗ်ာပါ။

Saturday, May 1, 2010

မုိးေျမမဆံုး လြမ္း

Saturday, May 01, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
မွားယြင္းေနတဲ့ ေန႔နာရီဟာ
ေသာက္ေနက် ပံုမွန္ဆိမ့္ဆိမ့္တစ္ခြက္
ဘယ္ပညာနဲ႔ ထြင္းထု အဆံုးသတ္သတ္
ေဟာဒီ ပန္းပု႐ုပ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းဘီလူး
ဘဏ္ကုိ ဓားျပတုိက္ရင္ ေထာင္ဒဏ္
ဘ၀ကုိ ဓားျပတုိက္ရင္ တံေတြးခြက္ဒဏ္
စူးခနဲ ပုိပုိေအာင့္လာတဲ့ ႏွလံုးကုိ
ဘယ္နတ္ေဒ၀ါလက္နဲ႔မွ ဖံုးအုပ္ကုသလုိ႔မရ
ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ မ်က္ေမွာင္မုိးသည္းၾကား
မ်က္မုန္းက်ိဳး မုိးမုန္တုိင္းတုိက္ခတ္မလား
နံရံကုိ ထုိးလုိ႔နာတဲ့ လက္သီးနဲ႔
ဘ၀ကုိ ေခ်ာက္ထဲ တြန္းခ်ေပးႏုိင္မလား
မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ ေန႔ရက္ကေန
တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား ေမးခြန္းမွာ ေခြေခါက္လဲက်
အားလံုးကုိ ငုိျပဖုိ႔ ရယ္ျပဖုိ႔ ေနျပဖုိ႔ဆုိ
ကုိယ္က အုိးမဲ့ အိမ္မဲ့ ေနထုိင္ဖုိ႔မဲ့ ဗလာ
ပင္လယ္ျပင္မွာ ကုိယ့္ခဏခဏ သေဘၤာေမွာက္တယ္
အရမ္းခ်စ္တယ္ ဆုိတဲ့ ေကာက္႐ုိးတစ္မွ်င္သာ မရွိရင္
ကုိယ္ဟာ တုိက္ပိတ္ခံထားရတဲ့ အက်ဥ္းသား။