Wednesday, September 22, 2010

သမိုင္းဆုိတာ မကၽြတ္လြတ္တဲ့တေစၧ

Wednesday, September 22, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ငါးမိနစ္သံုးေယာက္ႏႈန္းလူေတြ ေသေနတယ္
အဆုတ္ကင္ဆာေၾကာင့္
အစာအိမ္ကင္ဆာေၾကာင့္
ေသြးကင္ဆာေၾကာင့္
ကပ္ေရာဂါေၾကာင့္
ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္
အေသခံဗံုးေၾကာင့္
စည္းကမ္းမဲ့ ေသနတ္သမားေၾကာင့္
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္
ေသဒဏ္က်တဲ့ ျပစ္မႈႈတစ္ခုခုေၾကာင့္
ေသေၾကာင္း ၾကံစည္မႈေၾကာင့္
တစ္ခုခုနဲ႔ ခင္ဗ်ားေသရေတာ့မယ္ဆုိပါစုိ႔
အဲဒီတစ္ခုခုက အျခားတစ္ခု မဟုတ္ဘူးဆုိပါစုိ႔
ဒီကိစၥဟာ ဒီေန႔တည္းမွာပဲ အခုအခ်ိန္ပဲ
ခြင့္လည္း ထပ္မရေတာ့ဘူးဆုိၾကပါေတာ့စုိ႔
ခ်က္ခ်င္းဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္သြားခ်င္လဲ
ေအာက္စီဂ်င္အဝ႐ႈသြားခ်င္ေသးလား
ႏိုင္ငံသားေကာင္း လူငယ္ဂုဏ္ေဆာင္ဆုိၿပီးေတာ့
ကုိယ္ထင္ရာနဲ႔ ကုိယ္မွန္ကန္ခဲ့ခ်င္ေသးလား
ႏ်ဴကလီးယားကိစၥ ေဆြးေႏြးသြားခဲ့ခ်င္လား
ကမာၻေပၚ စာမတတ္သူဦးေရ သန္းခုႏွစ္ရာအတြက္
တစ္ခုခု လုပ္ေပးခဲ့ခ်င္ေသးလား
သံုးေယာက္ေသရင္ တစ္ေယာက္ဟာ
အာဟာရျပတ္လတ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာကုိ
တားဆီးခဲ့ခ်င္ေသးလား
အျပစ္မဲ့ေသေနရတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္
မ်က္ရည္ေတြ ခ်န္ေပးခဲ့ခ်င္လား
ဘာလဲ ေဇာ္ဂ်ီရ႕ဲ သင္ေသသြားေသာ္
ကဗ်ာထဲက စာသားေတြကုိ သေဘာက်ေနလား
အခု ေကာင္းတာကို လုပ္ေနတာလား
ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္တာကုိ လုပ္ေနတာလား
ေကာင္းတယ္လုိ႔ ယူဆရလုိ႔ လုပ္ေနတာလား
ေကာင္းတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးလုိ႔ လုပ္ေနတာလား
ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျမႇာက္ေပးခံရလုိ႔ လုပ္ေနတာလား
က်မ္းဂန္လာလား၊ မိ႐ုိးဖလာလား
မေထြျပားဘူးလား၊ မေဝဝါးဘူးလား
႐ူပေဗဒအရလား၊ ဘဝေပးတာဝန္ဆုိၿပီးေတာ့လား
လူတုိင္း တစ္ခုခုကုိကၽြမ္းက်င္ၾကတယ္ဆုိတာ သိလား
အဲဒီ ကၽြမ္းက်င္မႈကုိ ေန႔စဥ္အသံုးခ်ေနတယ္ဆုိတာေကာ သိလား
မည္သူမဆုိ ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ မကၽြမ္းက်င္ခ့ဲရင္
ဘယ္ေနရာမွာ ကၽြမ္းက်င္တယ္ဆုိတာကုိ
ေဗဒင္လုိက္မေမးနဲ႔ သိလား
ဒါန႔ဲ စကားမစပ္ ခင္ဗ်ားေသေတာ့မွာေနာ္
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ့ တစ္ခုခုနဲ႔ ခင္ဗ်ားေသေတာ့မွာ
ဒါေတြ မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ဘာကုိ ေရြးခ်ယ္မလဲ
တစ္ေနရာရာမွာ နာမည္ေရးထုိးခဲ့ခ်င္ေသးလား
ေပထက္မွာလား ေလထက္မွာလား
ေက်ာက္ထက္မွာလား ေခ်ာက္နက္မွာလား
မုန္းမိတဲ့သူကုိ ပ်စ္ပ်စ္နစ္နစ္ ဆဲခဲ့ခ်င္လား
ခ်စ္မိတဲ့သူကုိ စူးစူးနစ္နစ္ တစ္ခ်က္ေလာက္ နမ္းခဲ့ခ်င္လား
ငါးမိနစ္ လူသံုးေယာက္ႏႈန္းေသေနတယ္
အခု ငါးမိနစ္မွာေသမယ့္ လူသံုးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ဟာ
အခု စာဖတ္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာရဲလား။

ဒီလို ေၾကးလား

Wednesday, September 22, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်

ၾကားခါစက ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ
ယံုေတာင္ မယံုႏုိင္ဘူးတကယ္ပါ
ဒီမုိကေရစီဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံကေပါ့
စိတ္ကူးယဥ္သိပၸံဝတၳဳစာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကုိ
ေဝဖန္ေရးသမားတစ္ေယာက္က ေဝဖန္သတဲ့
မမွန္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါေနေတာ့
စာေရးဆရာက ေမးသတဲ့
ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲလုိေရးရသလဲဆုိေတာ့
ခင္ဗ်ားဝတၳဳကုိလည္း မဖတ္ဖူးပါဘူး
ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းကုိလည္း မသိပါဘူး
လူေျပာသူေျပာမ်ားေနတာကုိ
ေထာက္ေသာအားျဖင့္ ခင္ဗ်ားမွားတယ္ဆုိတာ
ေသခ်ာေနၿပီးသားပါတဲ့
စာေရးဆရာက ခ်က္ခ်င္း ေသနတ္ေကာက္ကုိင္လုိက္တယ္
ၿပီးမွ ငါ့က်ည္ဆန္ေတြ သူနဲ႔ မတန္ဘူးဆုိၿပီး
နံရံကုိ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ပစ္လုိက္သတဲ့
မ်က္မျမင္တစ္ဦးကေျပာျပတဲ့
အေရာင္ေတြအေၾကာင္းကုိ
အျခား မ်က္မျမင္တစ္ဦးယံုၾကည္သလုိမ်ိဳး
ခပ္ညံ့ညံ့ နားေတြကုိ အသံုးျပဳခဲ့ၾက
ကုိယ့္ေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနတဲ့
ထိခုိက္ပြန္းရွ အနာတရေတြနဲ႔
တခ်ိန္မွာ မွားသြားပါလားလုိ႔ တရမယ့္ တရားကုိ
ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားေဟာၾက ရြတ္ၾက နာယူၾက
ေလာက ကစားပြဲထဲကေန
မညီမွ်တဲ့ ဖဲေတြ ေဝၿပီး
စားပြဲေပၚ ဓားေထာက္လုိက္တဲ့ တစ္ဖက္ကန္းဆီ
အႏုိင္ဖဲကုိ အတင္းအဓမၼ ထုိးေပးၾက
အမွန္တရားမွတ္တုိင္မွာ
အမွန္တရားအေၾကာင္းေျပာၿပီး
တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ယူရင္း
ေရာက္လာတဲ့ မုသာဝါဒကားကုိ တက္စီးၾက
ဘယ္ေတာ့မွ အျမင့္ခုန္တမ္း မကစားဖူးခဲ့
ကုိယ့္ရ႕ဲ ႐ူးသြပ္မႈႈက ဖ်က္ဆီးထားတဲ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိ
ကုိယ္တကယ္ မသိတာေတြနဲ႔
ငုိေႂကြးမႈဆီ ဘဝကုိ ေမာင္းႏွင္ၾက
ေဟာဒီဒြႏၷယာမွာ ေနသမွ်ေတာ့
ဒီလုိလူေတြန႔ဲ သင္ဘယ္လုိ ေနမလဲ
ဒီလိုေၾကးစိန္ေခၚရင္ ဒီလုိေၾကးေလာင္းမလား
သင့္က်ည္ဆန္ေတြကုိ နံရံေပၚမွာပဲ ျဖဳန္းလုိက္ပါ
သင့္မ်က္လံုးကုိ သင့္မ်က္လံုးဆီမွာပဲထားပါ
သင့္နားကုိ သင့္နားဆီမွာပဲ ထားပါ
သင့္ဦးေႏွာက္ကုိ  သင့္ေခါင္းထဲမွာပဲထားပါ
သင့္ႏွလံုးသားကုိ သင့္ရင္ဘတ္ထဲမွာပဲထားပါ
သင္ေကာင္းသမွ်သာ သင္ျဖစ္သလုိ
သူတုိ႔ေကာင္းသမွ်သာ သူတုိ႔ျဖစ္မွာပါ။

Sunday, September 19, 2010

မထုိက္တန္လုိ႔ လႊင့္ေမွ်ာေနတာ

Sunday, September 19, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
အမ်ားညီလုိ႔ ဤကုိ ကၽြဲဖတ္ေနၾကတဲ့
ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲမွာ
ဘယ္ငါးခံုးမက ပုိပုပ္ေနလဲ
ပါပသႎၼ ရမတိ မေနာေတြနဲ႔
သင့္ရဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကမွ
သူေတာ္ေကာင္းလုပ္ရပ္တဲ့လား
အ႐ူးက တစ္မူးသာေၾကးဆုိရင္
သင္ဟာ သိပ္ထူးျခားတဲ့ ဥမၼတေကာပဲ။
ကုိယ့္ေၾကာင့္ပဲ ကုိယ္က
သူမ်ားလက္ခုပ္ထဲကေရျဖစ္ရတာကုိ
ေခါင္းမေရြ႕ခ်င္ေသးဘူးလား
သူမ်ားမွားတာကုိ လက္ညိဳးတတ္တာနဲ႔ပဲ
ကုိယ္ကသာ အမွန္ကုိ ျမတ္ႏုိးသူလုိ႔ ထင္ေနတုန္းလား
ဂုဏ္ျပဳေလာက္တဲ့ ထုိထုိေသာျမတ္ႏုိးမႈကေလ
ေရေနာက္ရင္ ေျခရာေပ်ာက္တယ္
ရင္ထုမနာေအာင္ ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္တဲ့
အမွားနဲ႔ ခ်ိန္းမိတဲ့ က်ိန္စာဟာ
ကုိယ့္စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ေက်ေၾကးဆုိရင္
ကုိယ့္မ်က္ႏွာကုိယ္လွီးဖုိ႔ ဓားေတြ ေပၚခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး
ေျပာေရးဆုိခြင့္ သံဆူးႀကိဳးေတြ ဆုတ္မိတာနဲ႔
ယဥ္ေက်းျပေနက် လူ႔ယဥ္ေက်းေတြလုိ
က်ီးေယာင္ေယာင္ ေဒါင္းေယာင္ေယာင္ ေဆာင္ၾကည့္တာလား
-၏ -သည္ မလြဲမွားတယ္
ကုိယ့္အားနဲ႔ မမွ်ဘဲ ခဲကုိ အေပၚထိ မပစ္နဲ႔
ကုိယ္သိထားတဲ့ အေပၚဟာ ကုိယ့္ဆီက်ိဳးက်မယ့္
ပင္စည္ကုိင္းတစ္ကုိင္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္
ကုိယ့္လက္ညိဳး လွမလွ ျပျပစားရင္း
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လံုေအာင္ဖံုးတယ္
လံုခ်ည္က သိပ္မေလာက္ငဘူးေနာ္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လံုေအာင္ပုန္းျပန္တယ္
တစ္ေယာက္ေနာက္ကြယ္မွာ တစ္ေယာက္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မလံုမေလာက္ ခ်စ္တယ္
အနာကုိ ေနာက္ထပ္ ယင္းမထ႐ံုတမယ္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မလံုမေလာက္ နစ္တယ္
ကိုယ္နစ္သြားတဲ့ ေနရာက ေရမွာမဟုတ္ခဲ့။

Wednesday, September 15, 2010

အကုသုိလ္နဲ႔ ဖက္လဲတကင္း

Wednesday, September 15, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ေန အဲဒီမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန
ငါနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးမွာေန
မေခၚဘဲ မလာနဲ႔
သင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ အေဖာ္ေကာင္း မဟုတ္ဘူး
ေန႔လည္း ေန႔မုိ႔လုိ
ညလည္း ညမုိ႔လုိ႔
အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
သင္ဟာ ငါ့ကုိ စုန္းပူးသလုိ ျဖစ္ေအာင္
ကြယ္ရာကေန ငါ့ကုိ တြန္းလြတ္တယ္
ငါ့မွာ သင့္ေဘးတီးမႈေၾကာင့္
သိလွ်က္နဲ႔ မသိသလုိလုိ
မသိလွ်က္နဲ႔ သိသလုိလုိ
ငါနဲ႔ငါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရယူလုိက္
ငါနဲ႔ငါ ပုန္ကန္ထႂကြလုိက္
ငါ ေသေတာ့မယ္လုိ႔ ေအာ္ေငါက္လုိက္ေတာ့
မထီတရီ အၿပံဳးနဲ႔ ငါ့ကုိ ပခံုးပုတ္ႏွစ္သိမ့္တယ္
ငါျမင္တာကုိ ငါျမင္တဲ့အတုိင္း မျမင္ေအာင္
ငါၾကားတာကုိ ငါၾကားတဲ့အတုိင္း မၾကားေအာင္
ျငင္ျငင္သာသာ လွည့္ဖ်ားတတ္တာ
သင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ နတ္မိစၧာမတစ္ပါးပဲ
ငါ့ပုိင္ဆုိင္မႈမွန္သမွ်
ငါ့ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ လြတ္လပ္ခြင့္မွန္သမွ်
အဖ်က္တရား ဦးေဆာင္တဲ့ သေဘာနဲ႔
ဥပေဒမဲ့ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တတ္ေသးတယ္
ေငးေငးငုိင္ငုိင္ေနမိရင္
ရည္းစားေဟာင္းကုိ လြမ္းေနတာလုိ႔ စြပ္စြဲတယ္
တက္တက္ႂကြႂကြေနမိရင္
ရည္းစားသစ္ရေနၿပီေနလုိ႔ စြပ္စြဲတယ္
ၿပီးေတာ့ သင့္ကုိယ္တုိင္ ငါစာ
သင့္ရည္းစားလံုးစား လံုးဝမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျငင္းတယ္
င့ါအေမ က်န္းမာေရး မေကာင္းဘူး
မၾကာခင္ ငါခြဲစိပ္ကုသရကိန္းရွိတယ္
အျမင့္ကေန က်ကိန္းရွိတယ္
အခ်ဳပ္အေႏွာင္ရွိတယ္ သတိထားဆုိၿပီး
ငါ့ရဲ႔ အ႐ႈိက္ကုိ ခပ္ျပင္းျပင္းထုိးတယ္
အဲဒီအရိပ္မည္းကုိ ငါပုန္းရင္
ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ၿပီး ေရွ႕ထြက္ခုိင္းတယ္
မရရင္ သီအုိရီသစ္နဲ႔ ငါ့ကုိ ေခ်ာ့ျမဴတယ္
ငါေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အတီးအတျဖစ္ေအာင္
ေျမႇာက္ေပးဖုိ႔ သင္ဘယ္ႏွစ္လီကုိ သင္ခဲ့လဲ
ငါ့အသံတိမ္တိမ္ေလး ျမႇဳပ္ႏွံဖုိ႔
ဝမ္းနည္းျခင္း က်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္တူးခဲ့လဲ
ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ သမုဒၵရာေပါင္း
ဘယ္ႏွစ္စင္းထိေအာင္ သင္ဖန္ဆင္းေပးေနလဲ
ငါ့ကုိ ၾကည့္ၾကမယ့္ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ
ရြံရွာျခင္း စက္ဆုပ္ျခင္း မုန္းတီးျခင္းေတြ
ဘာလုိ႔ အျပည့္အျပည့္လုိက္ထည့္ေနလဲ
ငါ့မေကာင္းေၾကာင္းေတြကလည္း
ငါ့နားပင္းလုမတတ္ဘဲ သိလား
ငါ့ျမင္ကြင္းထဲက
ေပ်ာ္ရႊင္ရျခင္း ၾကည္ႏူးရျခင္းေတြဟာ
အေႏွးျပကြက္နဲ႔ ေနာက္ဆုတ္ေနတဲ့ ႐ုပ္ရွင္
ငါ့ကုိ ငါမသိသလုိ
သင့္ကုိလည္း ငါမသိဘူးဆုိေတာ့
ျမင္ဖူးေနက်ပါ တ့ဲ
သင့္႐ုပ္ကုိ ျပပါဆုိေတာ့
ငါ့မ်က္လံုးကုိ အဝတ္စဖံုးၿပီး
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လုိ႔ ေျပာရင္းသင္ရယ္တယ္
သင္ ငါ့ေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနတာလား
သင့္ေနာက္ကုိ ငါက တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနမိလား
ေကာက္ေကြ႕ေသာ ဝကၤပါမွာ
ငါ့အေပၚ သင္အေကာက္ႀကံဖုိ႔ပဲ ေခ်ာင္းေနတယ္
ငါေျပးေနတာ အသက္ထြက္လုေနၿပီ
လမ္းေတြကုိ သင္ ထပ္ျပေပးမေနနဲ႔ေတာ့
သင္လမ္းျပျပေပးေနတာကုိ ငါမုန္းတယ္
ငါဘယ္ေလာက္ ညံ့ည့ံ ငါဘယ္ေလာက္ဖ်င္းဖ်င္း
ငါစိတ္ကို တင္းၿပီး ငါ့ခရီးစဥ္ကုိ
ငါကုိယ္တုိင္ ခင္းက်င္းခ်င္ပါေသးတယ္
ငါ့ပခံုးေပၚက ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ့ သင့္လက္ကုိ
အခုခ်က္ခ်င္း ျဖဳတ္ေပးပါ
ေန အဲဒီမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန
ငါနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးမွာေန
မေခၚဘဲ မလာနဲ႔
သင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ အေဖာ္ေကာင္း မဟုတ္ဘူး။

Sunday, September 12, 2010

ေနာက္ဆံုးေရစက္အထိ သက္တန္႔မ်ားထြက္ေပၚ

Sunday, September 12, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ထက္ပုိင္းဆုိတာ ေသခ်ာသေလာက္
က်ိဳးသြားတာက ရင္
စိစိညက္ဆုိတာ ေသခ်ာသေလာက္
ေၾကမြသြားတာက အသည္း
ပ်က္စီးဆုိတာ ေသခ်ာသေလာက္
အၿပံဳးမဲ့သြားတာက မ်က္ႏွာ
ဒါေတြကုိ ေသခ်ာေတာ့ စုထားတယ္
(အေဟာင္းဝယ္သူမ်ား ဝယ္မလားလုိ႔)

စုိင္းထီးဆုိင္ သီခ်င္းထဲကလုိ
ၾကင္နာတာ နာက်င္တာ ေနရာလဲခဲ့လုိ႔
တာတမံကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္ဖုိ႔ေနရတယ္

အခ်စ္နဲ႔ စစ္မွာ မတရားတာ မရွိဘူးဆုိေပမယ့္
အေသခံဗံုးခြဲတုိက္ခုိက္သူေတြ မ်ားလာလုိ႔
ေလထဲက တုိက္အိမ္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္ဖ်က္ေနရတယ္

တြယ္တာသူက တြယ္တာေတြ မ်ားသြားလုိ႔
သခၤန္းစာေတြကုိ ႀကိဳးနဲ႔ သီၿပီး
ဆုိင္ရာနတ္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ ပူေဇာ္ပသထားရတယ္

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕က မနက္ခင္းမွာ
ေနေရာင္ျခည္နဲ႔ ေႏြးေထြးပါရ႔ဲလား
မႏၲေလးၿမိဳ႕က ထန္းရိပ္ညိဳမွာ
အႏုပညာရွင္ေတြ စည္ကားပါရဲ႕လာား
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က လုိင္းကားေတြမွာ
အတက္အဆင္းလူေတြ သက္သာပါရဲ႕လား
ဒီလုိ စိတ္ကုိ ကုိယ္နဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ထားရတယ္

ဟင္၊ ဟုတ္လား၊ ေသခ်ာလား၊
ဝမ္းသာတယ္ကြာ၊ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ တကယ္
ဒီလို အကယ္ဒမီရမယ့္ မ်က္ႏွာနဲ႔
ေနထြက္ရာဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူတယ္

တစ္ခုခုကုိ ဝင္တုိက္မိရင္ ကုိယ္က ဦးေအာင္ ေတာင္းပန္တယ္
သစ္ပင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဓာတ္တုိင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ရပ္ထားတဲ့ ကာားျဖစ္ျဖစ္

ထားခဲ့လုိ႔ ရတဲ့အရာကုိ ထားခဲ့လုိ႔ရတဲ့ေနရာမွာ
တတ္ႏုိင္သမွ် မရရေအာင္ ထားခဲ့တယ္

သတိရျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ အမွတ္တရမရွိတဲ့ ေနရာကုိ
ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးခ်ယ္သြားလာ ေနထုိင္ခဲ့တယ္

ဆင္ျခင္တံုတရားေတြ စိတ္နဲ႔ မလြတ္ေအာင္ ဘယ္လုိခ်ဳပ္ေႏွာင္ေႏွာင္
အသိဉာဏ္ေတြဘယ္ေလာက္ ျမင့္မားေအာင္ထားထား
ထားခဲ့ေပမယ့္ မေနခဲ့တဲ့ အရာကုိ ျပန္လုိက္စုေနမိတယ္
အမွတ္တရ မရွိတဲ့ေနရာမွာလည္း သတိက ရရေနတယ္
ေခါင္းနဲ႔ ျငင္းပယ္ထားတဲ့အရာ မွန္သမွ်
ႏွလံုးသားက လုိက္ျငင္းပယ္ေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။

Saturday, September 11, 2010

ငါဆုိတဲ့ငါ

Saturday, September 11, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ေလာကႀကီးကပဲ ေရာက္လာတဲ့ကုိယ့္ကုိ
မွင္နီနဲ႔ ၾကက္ေျခခတ္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနသလား
မွင္နီနဲ႔ ၾကက္ေျခခတ္ကပဲ
ကုိယ္သြားတဲ့ ေနရာတကာကုိ လုိက္ေနတာလား
ကုိယ္က ေနရင္းထုိင္ရင္းမွားတယ္
အမွားက ေနရင္းထုိင္ရင္း ကုိယ့္ကုိ ခလုတ္တုိက္တယ္
အမွားဆုိတဲ့ေကာင္က ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး
သူမ်ား မေကာင္းေၾကာင္းလုိက္ေျပာေနတဲ့ သတၱဝါလုိပဲ
လူေတြရဲ႕ ဂုတ္ေသြး ဘယ္လုိခ်ဳိျမတယ္ပဲ သိတယ္
ေန႔ခင္းမွာေတာင္ အေမွာင္ရွိတဲ့ ေနရာကုိပဲ ရွာတယ္
ကုိယ့္လားရာမွာ ရန္သူမ်ားတာကုိပဲ လုိတယ္
ေကာက္႐ုိးတစ္မွ်င္ ေတြ႕ၿပီဆုိရင္ျဖင့္
ေက်ာက္စရစ္တစ္လံုး ေကာက္ယူၿပီး
သရဲေျခာက္တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတဲ့ေနရာကုိ လွမ္းေပါက္တယ္
ကုိယ္ခ်င္းစာတရား မရွိပံုမ်ား ေျပာရရင္
အမွန္တရားကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။

Monday, September 6, 2010

ခါခ်ဥ္ေကာင္ပံုျပင္

Monday, September 06, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ျပည္သူ႔အပန္းေျဖဥယ်ာဥ္တစ္ခုထဲမွာ
သူလည္းေလ ေလာကီသားဆုိတဲ့
ထူးထူးျခားျခား သစ္ပင္တစ္ပင္ရွိခဲ့တယ္
ထင္ထင္ရွားရွားပါပဲ
မသိသူရွိမွာစုိးလုိ႔ စာလည္းေရးထားတယ္
ဒါနဲ႔မ်ား ေဝေဝဝါးဝါးေတြ ရွိခဲ့သလုိ
ေယာင္ေယာင္မွားမွားေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္
အပင္မွန္သမွ် အရိပ္ရွိတယ္
အရိပ္မွန္သမွ် ေအးျမေစတယ္
ေလာကဓမၼတာ တရားအရဆုိပါစုိ႔
ခူယားေကာင္ေတြလည္း ရွိတတ္တယ္
မေတာ္တဆ ကုိင္းက်ိဳးက်မွာလည္း ေၾကာက္ရတယ္
အျခား အႏၲရာယ္ေတြအေနနဲ႔ ေျပာမရတာေတြလည္း ရွိမယ္
ရွိေနတဲ့ အရိပ္ကေလးကုိေတာ့ျဖင့္
သစ္ပင္က သူပုိင္တဲ့ ေအးျမျခင္းကုိ
ဘယ္ေတာ့မွ ဖယ္ထုတ္မွာ မဟုတ္ဘူး
တစ္ေန႔သ၌ သစ္ပင္ရ႕ဲ အရိပ္ကေလးကုိ
နတ္သမီးတစ္ပါးက ခုိးယူသိမ္းပုိက္လုိက္သတဲ့
အဲဒီမွာ ေပါက္ပင္ဘာေၾကာင့္ကိုင္းဆုိတဲ့
သမုိင္းသစ္တစ္ခု ပူမႈဆယ္ေထြစီေအာင္
စုန္းေမွာ္တေစၧ အတတ္ပညာေတြနဲ႔
ဝုိင္းဝန္းၿပီး တိမ္ၫြန္႔စားၾကေရာတဲ့ကြယ္
သစ္ပင္ကေလးက စဥ္းစားသတဲ့
သူ႐ုိ႔
ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ သစ္တစ္ပင္အတြက္ေတာင္
အခက္ေဝ ရတက္ေပြေနၾကရင္
ဝကၤပါေတာအုပ္ကုိ ဘယ္ဇာတ္႐ုပ္နဲ႔ကေနၾကမလဲ ... လုိ႔
ခါခ်ဥ္ေကာင္ရဲ႕ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။