Sunday, November 6, 2016

ပုပ်သိုးသွားတဲ့ အရွယ်

Sunday, November 06, 2016 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်

မရေရာတဲ့ နေ့တွေက ဆယ်နှစ်ရာသီ
ကြွေနေတဲ့ အနာဂတ်တွေက ကောင်းကင်တစ်ခု
ဟုတ်ပါသလားလို့ ပြန်မကြည့်တတ်သူများရဲ့
အားမလို အားမရ ပြန်လည်ပြစ်တင်သံများ
တွတ်တီးတွတ်တာ ဂုဏ်ယူသံများ
ထင်ယောင်ထင်မှား မျက်နှာများ
မသေမချာ ဘွဲ့တံဆိပ်များ
ကိုယ်က အထင်ကြီးရင်းစွဲမို့
ကိုယ့် ရင့်အိုခြင်းကို လက်ဆောင်ပေးခဲ့တယ်
ကိုယ့်ငြီးငွေ့မှုက
ကျောယားသလို ကုတ်ပြီးဖြေဖျောက်လို့မရ
ဒီလိုနဲ့
မုန်းစရာတွေကို ချစ်ကြောင်းပြောပြီး
လွမ်းပြနေလိုက်တော့တယ်။

Thursday, September 22, 2016

လြတ္လပ္မႈ

Thursday, September 22, 2016 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်

ဒီအခ်ိန္မွာ
မင္းတုိ႔ကုိ ငါအေျပာခ်င္ဆံုးစကားက
မင္းတုိ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဖုိ႔ပဲ
တခုေတာ့ရွိတယ္
ငါ့အလုိက်ေတာ့ ျဖစ္ပေစေပါ့ကြာ
မင္းတုိ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္
သြားလုိ႔ရတယ္ လာလုိ႔ရတယ္
ေနလုိ႔ရတယ္ ထုိင္လုိ႔ရတယ္
မင္းတုိ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိေၾကာင္း
မင္းတုိ႔ကုိ ညတုိင္း သံုးနာရီေလာက္
ေခၚေခၚေျပာေနတာေတာင္
မင္းတုိ႔က မလြတ္လပ္ဘူးဆုိေတာ့
မင္းတုိ႔က ဘာျဖစ္ခ်င္ေနၾကသတုန္း။

အဟဲ မဖြၾကနဲ႔ေနာ္....

Monday, May 30, 2016

အသည္းခြဲတယ္ ဆုိတာ

Monday, May 30, 2016 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်

လူယဥ္ေက်းေတြ စားတဲ့ မလိုင္တံုးေလး
လမ္းေပၚ ျပဳတ္က်သြားေတာ့
ဖုတ္ဖက္ခါၿပီး ေကာက္စားရသလုိ
ငါတုိ႔ ပန္းတုိင္ေတြ လမ္းအဝင္တကယ္ခက္တယ္
ငါတုိ႔ရဲ႕ လက္ကုိင္ဖုန္းေလး
ေရထဲျပဳတ္က်လြယ္တဲ့ ေနရာမွာ မထားသလုိ
ငါနဲ႔ ငါ့ႏွလံုးသားကုိ ခပ္ေဝးေဝးမွာ ထားထားတယ္
စူးနစ္ေနတဲ့ ငါတိ႔ု အခ်စ္ေတြက
ငါတုိ႔ကုိ မူးယစ္ေစခဲ့တာ မွားလား
ငါတုိ႔ ကမာၻကုိ သိမ္းသြင္းခဲ့တဲ့ တိမ္ထုေလး
ေပးဆပ္မႈလုိ႔ အသံထြက္သတဲ့ကြယ္။

Sunday, May 29, 2016

တုတ္ေကာက္

Sunday, May 29, 2016 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
From FB

ေနဟာ သူ႔အပူနဲ႔သူ
မီးလုိလည္းပူရ ေသာကလုိလည္းပူရ
သူဆက္ရွင္သန္ေပးရမလုိလုိ ခုပဲ ေသေပးရေတာ့မလုိလုိ
ကမာၻေပၚက ႏုိင္ငံငယ္ေလး တခုမွာလည္း
ညဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ဖုိ႔ ေမ့ေနတာ ၾကာေပါ့
သုိးေတြ သူတုိ႔အေမြးကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္ဆင္ႏုိင္ေတာ့မွာပါ
အိမ္အေပၚထပ္ကလည္း ဂုိေဒါင္ ျဖစ္ေနတာ
သူ႔ကုိယ္ထဲမွာ လူေနဖူးတာ ခမ်ာအိပ္မက္လုိလုိ
မလုပ္ခဲ့ပါဘူး
မလုပ္ေတာ့ပါဘူး တဲ့
အမူးလြန္ေနတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ တရားေတြ
ငါတုိ႔ ေတာင္ကုန္းမွာ ငါတုိ႔ မသိတဲ့ အလံေတြ
လာၿပီး ေအာင္ပြဲခံသြားတဲ့အခါ
မုိးထဲ ေလထဲ ၿပီးေတာ့ မုန္တုိင္းေတြထဲ ကူသူမဲ့ခဲ့ေပါ့
အလုိလုိေန ယုန္ကေလး ျဖစ္ေနရွာတယ္
ခုလုိ သူတုိ႔ငုိတဲ့အခါ ဘယ္လုိ ေခ်ာ့သိပ္ရလဲ
“ေဟ့ ကေလးေတြ သြားသြား
ဟုိေခ်ာင္းထဲ ဘယ္ကားမွ မလာဘူး
ေဘာလုံးကုိ အဲမွာသြားကန္”
ငါတုိ႔ စမ္းေခ်ာင္းေတြ
ေဆး႐ံုတခုခုကုိ ပုိ႔လုိ႔ မရဘူး
စိပ္ပုတီးနဲ႔ ရိပ္ႀကီးခုိလုိ႔ မရဘူး
ဖုန္းဆုိ ေဘာလံုးက ေရထြက္ခဲ့ဖူးတဲ့
သစ္ငုတ္ေညႇာင့္ေလးနဲ႔ သြားေဆာင့္ေရာ
တကယ္တမ္း သူတုိ႔ အနာဂတ္ကြဲသြားတာ
ဘာမွ မရွိျခင္းမွာ ဘာမွ မရွိဘူး။
တခုခု ရွိရမယ္ဆုိရင္
အဲဒီတခုခုအတြက္
တခုခုကေတာ့ ရွိရမယ္
ငါတုိ႔ အနာဂတ္အုိႀကီး
မတ္တပ္ရပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ေသးေသးေလး ျဖစ္ျဖစ္။