September 2009 ~ JQY Poems

Wednesday, September 30, 2009

သနပ္ခါးလိမ္းမထားတဲ့ အိပ္မက္

Wednesday, September 30, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် love poem

အိပ္မက္ေတြ သူ႔ကုိသူ သိတတ္ရင္ေကာင္းမယ္
ဒါမွ အိပ္မက္ဆုိးပဲ ဆုိၿပီး
ငါတုိ႔ကုိ လႈပ္ႏႈိးေကာင္း လႈပ္ႏုိးခဲ့မွာ
လူတစ္ေယာက္ အသက္ရွင္လ်က္ ေသဆံုးသြားဖုိ႔
အလြန္လွပတဲ့ စကားတစ္လံုးထြင္းထုလုိက္ရတယ္
ငါ့စကားေတြ လွပလြန္းသြားလုိ႔
ဒဏ္ရာက ေသြးထြက္နည္းနည္းမ်ားခဲ့သလား
႐ုိး႐ုိးကေလး ငါေျပာခ့ဲခ်င္တာ
ခုေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ့ ခင္မင္မႈမွာ
ဘာမွလည္း အေကာင္းမက်န္ေတာ့ဘူး
ငါလည္းမေမ့ခ်င္ခဲ့ မင္းလည္းမေမ့ခ်င္ခဲ့တဲ့
ႏွလံုးသားကင္းပတ္စမွာ အတိတ္ေဟာင္းေသြးေတြ
ၾကည့္လုိ႔မေကာင္းေအာင္ လွသြားၿပီေပါ့
....................................
“ကၽြန္မရင္ဘတ္ေအာင့္တတ္တယ္ကုိကုိ”
မင္း႐ႈိက္သံေနာက္မွာ
မင္းခဏခဏ ေဆးခန္းသြားေနရေၾကာင္း
ငါျပန္ၾကားေယာင္မွာ ငါေၾကာက္တယ္။

၂၀၀၉/၉/၃၀ ဗုဒၶဟူး ညေန ၅း၃၅ နာရီ

ရဲေဘာ္ညက္ထယ္

Wednesday, September 30, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် like poem

ငါ အေျခာက္တုိက္ တုန္လႈပ္သြားတာ မဟုတ္
နာနာဘ၀ဆုိတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ပါ
သေဘၤာဆိပ္ထဲကုိ
သံရည္ေပ်ာ္ ေႏြရတုလုိ
ရဲရဲၿငီးရင္း
၀င္လာေလေပါ့
၀ီး လွည့္တဲ့ကာ သေဘၤာက်င္းဖက္ တန္း၀င္သြားေပါ့
ရဲေဘာ္ ညက္ထယ္ရယ္ေလ
ဒါ သူပါပဲ
ငါ မွတ္မိပါတယ္။
ပန္းကန္ျပားလုိ အသက္ကယ္ခါးပတ္ မ်က္မွန္ေတြထဲကေန
ျပဴးၾကည့္ေနေလရဲ႕
ေဟး ညက္ထယ္
ငါ ၀မ္းသာသကြာ မင္းခုလုိ
သံႀကိဳးေတြနဲ႔ ေက်ာက္ဆူးေတြနဲ႔
မီးခုိးတလူလူနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့
ဒီဘက္ ကပ္ခဲ့ေလကြာ
ေရသိပ္တိမ္လြန္း မထင္ပါဘူး
ဗာတြမ္ကလား ကြ ဟင္
ေရေႏြးအုိးေတြ အေငြ႕ေထာင္းထ ေနပါလား
မွတ္မိေသးလား ညက္ထယ္
လူ႔ဘ၀တုန္းကေလ
သံတမန္ရထားေပၚမွာ
မင္းနဲ႔ငါ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ခဲ့ၾကတာေကာ
သူမ်ားေတြ ေမ့ေမာေဟာက္ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ
ေဆြးေႏြးေကာင္းခဲ့ၾကသေပါ့
ခ်ိတ္နီနီစာအိတ္ေတြဆီ
မ်က္လံုးက ေစာင္းငဲ့လုိ႔
ခရီးသြားရင္းက
ရြမ္ကာ ယာေကာ့ဆန္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြး
ဟာသသံေႏွာၿပီး ကဗ်ာေတြ
ရြတ္သြားလုိက္ေသး
အာ႐ုဏ္က်င္းေတာ့လည္း အိပ္သြားေရာ
လက္ေခ်ာင္းက
ေသနတ္ခလုတ္မွာ ခ်ိတ္ရက္ကေလး
ယီးတီးယားတားေတာ့
လုပ္မယ္မႀကံနဲ႔ ကုိယ္လူတုိ႔
တစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကျဖင့္
ဘယ္သူထင္စားမိလိမ့္မလဲ
ငါ မင္းကုိ သေဘာၤအျဖစ္နဲ႔
ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လုိ႔
မင္းပဲ့ပုိင္းထက္မွာ လမင္းဟာ
အိမ္ သာလုိက္ပါဘိျခင္း
ကြယ္ ၀င္သြားလု႔ိရမွာ အာကာသကုိ
ႏွစ္ျခမ္းခြဲလုိ႔ သြားေနရဲ႕။
စႀကႍတုိက္ပြဲဆီက
ေသြးသံရဲရဲ ၀င္းပေနတဲ့
သူရဲေကာင္းလမ္းအတုိင္း မင္းေနာက္က
အၿမဲထာ၀ရ လုိက္ေနဟန္တူရဲ႕
ဒါေပမယ့္ ဒါကေတာ့
အေျပာ ကုိ လက္ေတြ႕ လုပ္ျပလုိက္တာ
သံမဏိအဓိဌာန္နဲ႔
လက္သီးကုိ ၿမဲၿမဲဆုပ္လုိ႔မုိ႔
ငါတုိ႔ အသက္ရွင္ေနၾကတယ္
ဒီအတြက္
ငါတုိ႔ စက္တုိင္တက္ၾကရ
က်ည္ဆံေတြက ရယ္ေမာေနၾကတယ္
ဒါဟာ လူ႔ေလာကႀကီး
ဘံုနယ္ေျမျဖစ္လားေရးပဲ
ငါတုိ႔ အေၾကာအခ်ဥ္ထဲမွာ
စီးေနတာက ေသြး
ပူေႏြးေႏြး ေရမဟုတ္ဘူး
ေျခာက္လံုးျပဴး တဒုိင္းဒုိင္းထဲမွာ
ငါတုိ႔ခ်ီတက္ေနၾကတယ္
ဒါမွ
ေသလြန္တဲ့အခါ
ငါတုိ႔ကုိ သေဘၤာေတြ
ကဗ်ာေတြ
တျခားတည္တံ့မယ့္ဟာေတြနဲ႔
ထိန္းသိမ္းထားၾကေပလိမ့္မယ္
ႏွစ္ေတြ ခုန္ပ်ံလႊားေနတဲ့ထဲမွာ
ငါ အသက္ရွင္လုိ႔သာ ေနခ်င္ေပရဲ႕
ဒါေပမယ့္ အဆံုးမွာေတာ့ ငါ့ဆႏၵက
တျခား ငါ မေတာင့္တဘူး
ငါ့ရ႕ဲ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကုိ
ငါ ေတြ႕ဆံုလိုက္ခ်င္တယ္
ေသျခင္းကုိ
ရဲေဘာ္ ညက္ထယ္ ေတြ႕ခဲ့သလုိမ်ိဳး။

မာယာေကာ့စကီး

ဆုေတာင္း

Wednesday, September 30, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် like poem

ငါ့အလြမ္း မတင္မီကာလ
မွတ္တမ္းမွတ္ရာမဲ့ စြဲၿမဲေနေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား
ခု ခ်စ္ၾကည့္ေတာ့လည္း
ပံုျပင္ အေဟာင္းေတြပဲ ထြက္က်လာ

ဒဏ္ရာမပါေသာ ေဆးစက္က
အရသာမဲ့သတဲ့
ခ်ဲ႕ကားေျပာတတ္တဲ့ ရာဇ၀င္က
ငါ့သံေျခက်င္းေတြကုိ လာလာ႐ုိက္
ကံၾကမၼာနဲ႔မ်ား ဇာတ္တုိက္ထားေရာ့သလား

ဘ၀ဟာ
တစ္ခန္းရပ္ အဲလုိက္ျပဇာတ္ဆန္ဆန္
ဖန္တံတံနဲ႔
ႏွစ္ခ်ိဳ႕ရမၼက္ေတြ
လူစဥ္မမီေသာ အေတြးအေခၚေတြ
ေတာ္ေတာ္မွ အေျခတက်ရွိပါရဲ႕လား

ေခၚသံမ်ားန႔ဲ နားအံေသ
ၾကားေနရေသာ ခရီးစဥ္ အထပ္ထပ္က
တရားကုိ ေစာင့္ေသာနတ္မ်ား
ငါ့အား
ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ဗ်ာဒိတ္ေပးခဲ့ၾကပါ။

မေနာ္ဟာရီ

မွန္ၾကည့္ၿပီးေရးတဲ့ကဗ်ာ

Wednesday, September 30, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် like poem

(၁)
ရာဇဖြားသာဆုိရဲ႕
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ရွင္သန္မႈ သက္တမ္းမွာ
ဘယ္သူ႔အေပၚမွလည္း ၾသဇာမလြမ္းခဲ့

(၂)
ေကာင္းကင္တည္ရာမွားပံုေပါက္ရဲ႕
မီးေတာက္က လင္းခ်င္သမွ်
ဖေယာင္းတုိင္က ေဇာက္ထုိး
(ဒီလုိနဲ႔)
႐ုိး႐ုိးေလးပဲ ၿငိမ္းေမွာင္ခဲ့ရ

(၃)
ရဲရင့္ေသာ လူငယ္စိတ္ကုိ
ႀကိဳးတန္းတစ္ခုလုိ သြယ္တန္းေပးမိေတာ့
အတၱေတြ လာလာတင္လွန္းၾက
ျပန္ရသမွ်က ေနာင္တနဲ႔ သံေ၀ဂ
တရားရဖုိ႔ေတာ့ ေ၀းစြ အႏၶ

(၄)
ခ်စ္သူေတြကုိ
ရန္သူေတြကုိ
ေကာက္က်စ္သူေတြကုိ
ယုတ္မာသူေတြကုိ
ရက္စက္သူေတြကုိ
႐ုိင္းစိုင္းသူေတြကုိ
လူလည္လူ႐ႈပ္ေတြကုိ
မလည္႐ႈပ္ေတြကုိ
မာန္ေထာင္သူေတြကုိ
ဟန္ေဆာင္သူေတြကုိ
မုန္းခဲ့ရ
..........................
ေနာက္ဆံုးက်မွ
ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ မုန္းဖုိ႔သတိရ

(၅)
လက္ကုိ ျပန္ကုိက္လည္း
မုိက္ေသာေခြးကုိ အစာေကၽြးခဲ့မိ
အခက္ကုိ ဆိတ္ခ်ိဳးလည္း
ဆုိးေသာသူအေပၚ အရိပ္မုိးခဲ့မိ
အဲသည္လုိ ေပးဆပ္တာလည္းရွိ
ၿပီးေတာ့ ... ေတးမွတ္တာလည္းရွိ
ကုိယ့္အမွားေတြ ကုိယ္ျပန္သိဖုိ႔
ၾကည့္စရာ ေမာ္နီတာမရွိ
ျပစရာ ပ႐ုိဂ်က္တာ လည္းမရွိ

(၆)
အမ်ားသူငါလုိပါပဲ
ေမြးကတည္းက မွားခဲ့တယ္
အသက္အရြယ္အလုိက္ အပုိင္းအျခားအလုိက္
ဆက္မုိက္ ဆက္တုိက္မွားျပန္တယ္
အလိမ္မေပၚေအာင္ ဟန္ေဆာင္ရင္း
စာရင္းတုိးလာတဲ့ မုသာ၀ါဒေတြ
ညက မ်ားသြားတာနဲ႔ မနက္မွာ ျပန္ေျဖ
တစ္စ တစ္စ ပြားမ်ားလာတဲ့ သူရာေမရိယေတြ
...........................................
...........................................
ခ်စ္ေသာ ကေလးေရ
ငါဟာ ေလာက္လန္းတစ္ေကာင္ပါကြယ္
ရြံစရာ ဒႏၷယာထဲမွာ
မရြံမရွာ ကၽြမ္းထုိးေနဆဲပဲ။

ဧထက္

ခက္တယ္

Monday, September 28, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် love poem

မ်က္ရည္မုိးေတြ နင့္ေအာင္ရြာမယ့္
အဆံုးသတ္ကုိ သူမသိေစခ်င္
ေသာ့ေပ်ာက္ေနတဲ့ ညေမွာင္ေမွာင္ထဲက
ကုိယ့္အျဖစ္ကုိ သူမသိေစခ်င္
တေယာအုိထဲ သိမ္းထားတဲ့ သံစဥ္လုိ
ေ၀းေနၿပီးသားကုိ သူမသိေစခ်င္
မစုိက္ပ်ိဳးဘဲ ရိတ္သိမ္းေနရတဲ့
ကုိယ္နာက်င္မႈကုိ သူမသိေစခ်င္
အမွားကုိ အမွန္ပါလုိ႔ ေျဖလုိက္တဲ့
ကုိယ့္ရင္ ျခစ္ရွေနတဲ့ဆူးကုိ သူမသိေစခ်င္
ေမ့ႏုိင္စြမ္းမဲ့ မီးစြဲေလာင္ေနတဲ့
အိပ္မက္ကလည္း လန္႔ႏုိးေစခ်င္
အယူခံမဲ့ နဂုိရ္ေ၀းၿပီးသား သစ္ပင္
ျပန္မရမွာစုိးတယ္လုိ႔ ၀န္ခံခ်င္
အၿမဲ႐ႈံးစစ္ပြဲထဲက
သူ႔ကုိလည္း ေပ်ာ္ေနေစခ်င္
ဒဏ္ရာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်ေနတဲ့
ကံၾကမၼာကုိ အျပစ္ဖုိ႔မႈကုိလည္း ၿပီးေစခ်င္
ဒီအတုိင္း မ်က္စိစံုမွိတ္ထားရတဲ့ဘ၀ကုိ
သံသရာဆံုးသည္ထိ သယ္ယူသြားခ်င္။

အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ

Saturday, September 26, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် love poem

တိမ္တစ္ခ်ိဳ႕ မဖြဲ႕တ့ဲညေန
ကမာၻႀကီးဆီက ထြက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေႂကြခဲ့
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
ညီညာစြာ စုိက္ထားတဲ့ လေရာင္ၾကား
မင္းက လလည္းမသာဘူးေနာ္တဲ့
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
နကၡတ္ေတြ အဆံုးစီရင္သြားေတာ့
မုသားေတြ မင္းထပ္မံထမ္းပုိးထားရ
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
ရင္ခုန္သံ စီးနင္းတဲ့ ရထားနဲ႔
ျပန္လမ္းမဲ့ ဘ၀တစ္ခု ေခၚေဆာင္သြား
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလို႔ ထားလုိက္ပါ
လမုိက္ညထက္ ေမွာင္တဲ့ည
မင္းစကားေတြ စိတၱဇဆန္လုိက္တာ
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
မင္းစီးေနတဲ့ တစ္ကုိယ္စာ စမ္းေခ်ာင္းမွာ
တေစၧကုိ တကယ္ျမင္ဖူးသြာၿပီတဲ့လား
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
အၿပံဳးေတြနဲ႔ ျပတ္စဲေစတဲ့ အနမ္း
တစ္ခါလဲၿပိဳတာ တစ္ခါျပန္မထႏုိင္ေတာ့ဘူးလား
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
သံဆူးႀကိဳးနဲ႔ ႏွလံုးသားကုိ ထိထားရင္
ေရွ႕နည္းနည္းတုိးတာနဲ႔ နည္းနည္းပုိစုိက္၀င္မွာပဲ
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
မင္းမ်က္ရည္ဘာသာေဗဒကုိ ေခါင္းအံုး နားမလည္သလုိ
ဘယ္သူမွလဲ မစာနာေပးခဲ့ဘူးမဟုတ္လား
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
ဘာလဲ ... ငါ့ကုိ လာမၿပိဳင္ၾကနဲ႔လုိ႔
မင္း အခ်စ္ဘုရင္မ လုပ္ခ်င္ေနတာလား
အခ်စ္ကုိ ငါနားမလည္ဘူးလုိ႔ ထားလုိက္ပါ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္ေျပာေျပာေနသလုိ
ငါ
အခ်စ္ကုိ နားမလည္ဘူးလို႔ ထားလုိက္ပါ။

သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသုိ႔။

အျဖဴေရာင္စာမ်က္ႏွာ

Thursday, September 24, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် poem

မေႏွာင့္ယွက္ၾကပါနဲ႔
စားပြဲေပၚက စာအုပ္ဖြင့္တဲ့
လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ
ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရင္သာ
တန္ဖုိးႀကီးမွန္းသိမယ့္
လက္၀ယ္ပုိင္ဆုိင္ခ်ိန္မွာ
အပုိပစၥည္းျဖစ္ေနတဲ့
လူငယ္တုိ႔ရ႕ဲ ဘ၀ေတြ
အတင္းပြင့္ခုိင္းလုိ႔မရဘူး
ေရႊမႈံႀကဲအျဖစ္ကုိ အရာရာထင္တဲ့
ျဖစ္တည္ရက်ိဳးမနပ္မယ့္
အခြံသက္သက္လူုတုိ႔ရဲ႕
ဂုဏ္သိကၡာဆုိတာကုိ
ရက္လြန္ေဆးလုိ
ေျမာင္းထဲ လြင့္ပစ္လုိက္
. . . . . . . . . . . .
ညီမေလး
စာက်က္
က်န္းမာေရး ဂ႐ုစုိက္။

ေမွာ္၀င္ႏႈတ္ခမ္း

Tuesday, September 22, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် old poem

ငါသိသမွ် ငါေရးမယ့္ကဗ်ာ
ေၾကလြယ္ကြဲလြယ္ လူအႏၶတုိ႔ရ႕ဲ ခံစားမႈေတြ မေပါက္ကြဲခင္
ကဗ်ာရာဇ၀င္မွာ ဂႏၴ၀င္တြင္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေအာင့္နမ္းေနရတ့ဲ ေလာကဓံ
မွားမိတဲ့ အိပ္မက္ဆုိးကုိ ႏွင္မထုတ္မိခင္
ည,လက္ေကာက္၀တ္ကုိ ေသြးေဖာက္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
စြန္႔စားခန္းအျပန္ေယာနသံမ်ား
အားလံုး စြန္႔ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္က အတုိင္းမေျပာင္းလဲမွန္း မသိခင္
ႀကံဳး၀ါး႐ူးသြပ္မုိက္မဲဦးမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေခြးၿမီးေကာက္စြပ္ က်ဥ္ေတာက္ေတြရဲ႕ ၀န္ခံခ်က္
ဆူနာမိလိႈင္းပန္းမ၀င္ခင္
စိတ္နယ္လြန္မုန္တုိင္းေတြကုိ စံနက္တံျဖဳတ္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ဂုိးသြင္းအားထက္ ဖ်က္အားပုိသန္တဲ့ ေဘာလံုးသမား
အေကာင္းျမင္၀ါဒေတြ သက္လံုမပ်က္ခင္
႐ူး႐ူးႏွမ္းႏွမ္း ဘ၀ဖ်က္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ယစ္မူးဖြယ္အလွကုိ စုပ္ယူေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား
ဣ႒ာ႐ံုအၾကည္ဓာတ္ အၫြန္႔မက်ိဳးခင္
က်ဴးလြန္မႈအတြက္ ပုထုဇသ္ကုိ ႐ုိးမယ္ရွာမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အတၱအစြန္းမ်ားနဲ႔ ႐ူးသြပ္ၾကသူ ကဗ်ာဆရာမ်ား
ကေသာင္းကနင္း၀ါဒက ျမင္း႐ုိင္းလုိ ခြာခုတ္ မခံရခင္
ဟန္အသစ္အတြက္ ခ်ပ္မိန္ညိဳ၀တ္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
လူငယ္တုိ႔ရဲ႕ ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္အလြန္ ဘ၀နိဂံုး
လက္တစ္လံုးျခား မ်က္ခံုးေမြးေပၚ စႀကံမေလွ်ာက္ခင္
ပူစီေဖာင္းလုိ ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ သိတယ္ဆုိ႐ံုေလးသိမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေတာင္ေပၚသားတုိ႔အတြက္ ေျမျပန္႔ျမက္ခင္း႐ုိင္း
သမုိင္းေဟာင္းကုိ သမုိင္းအသစ္အျဖစ္ သမုိင္းမစခင္
ႏွလံုးသားဗဟုိရ္မွာ အမုန္းတရားေတြ အု႒္ျမစ္ခ်မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ညကုိးနာရီတုိင္းမွာ ဖုန္းထဲကေန ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ေလးေျပာတတ္သူ
အတူေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေတြ မင္းရင္ထဲ မႈံ၀ါးမသြားခင္
အခ်စ္ကုိ ကား၀ယ္ေပးႏုိင္မယ့္လူေလာက္ အေရးမႀကီးပါဘူးေျပာမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေမတၱာနဲ႔ လမ္းခြဲၿပီး ဟမ္းဖုန္းနဲ႔ ကားေနာက္ လုိက္တဲ့အခ်စ္
ဖံုးဖံုးဖိဖိကိစၥေတြ ဥဒါန္းမေၾကခင္
ခႏၶာနဲ႔ အ၀ီစိတုိင္ မီဒီယာခ်ဲ႕မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ထီးစြန္႔နန္းစြန႔္ ဘုရင္မရဲ႕ ခ်စ္သစၥာ
အေပ်ာ္ဖတ္၀တၳဳလုိ အေဟာင္းဆုိင္ အပုိ႔မခံရခင္
ေဇာသန္သန္ အကုသုိလ္ႏြံထဲ မနစ္မခ်င္းဆင္းမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အားေကာင္းေမာင္းသန္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ က်န္းမာေရး
ေခတ္မီေဆး၀ါးေတြ အုိနာက်ိဳးကန္းမျဖစ္ခင္
ေနာင္တႀကိဳးအထပ္ထပ္ဖြဲ႕ သံေ၀ဂယူမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အမ်ိဳးမ်ိဳးေမးၿပီး ေဗဒင္ေဟာလုိက္တဲ့ဆရာ၀န္
ေႏြဦးမက္မႈံပြင့္ေတြ အေခါင္းမပိတ္ခင္
ကင္ဆာဆုိၿပီး လူနာမိသားစုကုိ ၿဖိဳခြဲမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အညာဘက္ ျပန္စီးဖုိ႔ ေမ့ေနတဲ့ျမစ္
သတိပဌာန္တရား မနာၾကားရခင္
ရမၼက္ရည္ေအာက္မွာ ကၽြန္ခံမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေနထုိင္မေကာင္းေသာ မဆန္႔မီလက္
ေဘာင္ဘင္ခတ္အုိး မကြဲခင္
မသူေတာ္ေတြ ကုိယ့္ဂုဏ္ကုိယ္ေဖာ္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အေကာင္းတီထြင္ၿပီး တေျမ့ေျမ့ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ သခၤါရ
ႏုိင္လုိမင္းထက္ ငုိ႔ဘေတြ အဟုန္မျပင္းခင္
ေနာက္ေနာင္လူသားေတြ အယူသီးေစမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
စဥ္းစားဉာဏ္အရွိဆံုးလူသားမ်ား
ဒါ၀င္၀ါဒထဲက အေကာင္လုိ မက်င့္ခင္
မေရာင္ရာဆီလူးၾကမယ့္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔တရားနာမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
အလင္းေရာင္ရွိရာ အပ္ေပ်ာက္ရွာတဲ့ အဖြားအုိ
ေကာင္းကင္ဘံုဆီသြားရာ လမ္းမေပ်ာက္ခင္
ငွက္ဆုိးခြင့္မလြတ္ႏုိင္ေအာင္ ေစာင္းႀကိဳးညႇိမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
စာတတ္မွ လူရာ၀င္တယ္လုိ႔ ေျပာေျပာတဲ့ လူညာေတြ
မာယာနဲ႔ သာေဌယ်ကုိ စိန္ေရႊလုိ မထားသုိခင္
မင္းတုိ႔သိပ္ညံ့တာပဲလုိ႔ မႏၴာန္ရြတ္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
စၾကၤ၀ဠာမယ္ကုိ အိပ္ခန္းထဲ ေခၚခဲ့တဲ့အင္တာနက္
www ကုိ we were wrong လုိ႔ မဖြင့္ခင္
အနာဂတ္ကုိ အျမန္ဆံုးအတိတ္ျဖစ္ေစမယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။
ေလာကကုိ ေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့ ငါ
သံသရာအဆက္ဆက္ အပယ္မခံရခင္
ေရးတဲ့ကဗ်ာနဲ႔ ဖတ္သူကုိ အဆိပ္ခတ္မယ့္
ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖြဖြနမ္းခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္။

(၂၀၀၅ ဇန္န၀ါရီလ) တြင္ေရးဖြယ့္ခဲ့ေသာ

အာဒမ္မစားခဲ့တဲ့ပန္းသီး

Monday, September 21, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် old poem

ခ်စ္သူ
မင္းအိမ္ေရွ႕ ငါျဖတ္ေလွ်ာက္တုိင္း
မင္းကုိ ငါအရမ္းေတြ႕ခ်င္တယ္
မင္းအိမ္ေရွ႕ ငါျဖတ္ေလွ်ာက္တုိင္း
မင္းငါ့ကုိေတြ႔မွာ အရမ္းစုိးတယ္
မင္းတုိ႔ ရပ္ကြက္က ဖုန္ထူလြန္းတယ္
မင္းရဲ႕ အေတြးအေခၚက ပုိဖုန္ထူလြန္းတယ္
ငါဟာ ပ်ံသန္းလု႔ိမရတဲ့ ေပဖူးငွက္မဟုတ္ဘူး
ငါဟာ မစီးဆင္းႏုိင္တဲ့ ျမစ္ရဲ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္မ်က္ရည္မဟုတ္ဘူး
ငါဟာ ကုိင္းကူးမွားတဲ့ အိပ္မက္အက်ိဳးအပဲ့မဟုတ္ဘူး
ငါဟာ ရန္လုိေနတဲ့ ယုန္ကေလးမွ်သာျဖစ္တယ္
ဒါေၾကာင့္
ငါ ပန္းသီးကုိ မစားခဲ့ဘူး
ဒီလုိနဲ႔ ငါ့ကုိယ္ငါ
ေလဖိအားနည္းရပ္၀န္းေတြ ျဖစ္လုိ႔
မုန္တုိင္းတစ္ခုလံုး
ဒုိင္ယာရီထဲ ညႇပ္သိမ္းေနရတယ္
ခုေတာ့
မင္းပါးမဟုတ္တဲ့ ပါးကုိ နမ္းတုိင္း
ငါ့ရင္တစ္ခုလံုး ေတာမွားတယ္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း

Sunday, September 20, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် friends poem

မလြမ္းေလာက္တဲ့
အေလာသံုးဆယ္ ႏႈတ္ခမ္းပါးတစ္စံု
မငံုဘဲနဲ႔ လက္ရဲဇက္ရဲ ပြင့္တတ္တဲ့ပန္း
ေဟာဒီေကာင္ ရင္ဘတ္ၾကမ္းျပင္မွာ
ေျခရာမထင္ႏုိင္ဘူး လြယ္လြယ္နဲ႔
တဖြဲ႔တႏြဲ႔ေႂကြက်ရေအာင္လည္း
၀ဲ၀ဲလာတတ္တဲ့ နင့္မ်က္၀န္း
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မခန္းနားေသးဘူး
ခပ္ၾသၾသခြန္းတံု႔သံေလးနဲ႔
ငါ့စိတ္ကုိ ကဲ့ကဲ့ၿပီး ယူတတ္႐ံုနဲ႔ေတာ့
ျမစ္ႏွစ္စင္းဆံုဖုိ႔ ေ၀းေသးတယ္
ေကာင္မေလး
ေရြးခ်ည္မႈဆုိတာ
ေတြေ၀ျခင္း သံသရာလည္ၿပီးမွ ေရာက္တယ္
ျငင္းဆန္ဖုိ႔ဆုိတာ
လက္ခံသိမ္းပုိက္ၿပီးမွ ျဖစ္တည္ေပါက္ဖြားတယ္
မ်က္ႏွာဆုိတာ
စိမ္းစိမ္းၾကည့္ၿပီးမွ လြဲလုိ႔ရတယ္
ကဲ
င့ါရင္ကုိ ခြဲၾကည့္စမ္း
အလြမ္းဆုိတာ ရွိႏုိင္ရင္
ျပတင္းတံခါးမွာ ငါထုိင္မေငးဘူး
နင္လူး႐ံုနဲ႔ ေနာက္က်ဴရေအာင္
ငါ
နေ၀တိမ္ေတာင္ ေရအိုင္ မဟုတ္ဘူး။

ခမ္းမြန္လဗ္

တံငါသည္

Friday, September 18, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် old poem

မင္းကြန္ယက္ထဲ
ဘယ္သူ႔မ်က္ရည္ေတြ မိခဲ့ဖူးလဲ
မင္းေကာ
ဘယ္သူ႔ရယ္သံမွာ ၿပိဳလဲဖူးလဲ
ၾကည္ႏူးမႈဆုိတာ
ပုဒ္မတပ္ခံရတဲ့ အျပဳအမူမွာ မရွိဘူး
ငါ့ရဲ႕
တံငါသည္မေလးေရ
အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း ... တဲ့။

မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ ေဖာ္ျပခံရဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေဟာင္းေလးပါ။

တေစၧျဖဴ

Friday, September 18, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် old poem

ငါ့ရ႕ဲ ခင္မင္မႈဇံုထဲ
မင္းခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာတဲ့အခါ
မင္းအတြက္ အျဖဴေရာင္ဟာ
တေစၧဆန္ခဲ့တယ္
ေသခ်ာသိလုိက္ၿပီ
ဘူဇြာ၀ါဒနဲ႔ ပုပ္အဲ့ေနတဲ့
လူ႐ုိေသ ရွင္႐ုိေသ ယဥ္ေက်းမႈေၾကာင့္
မင္းနဲ႔ ငါ
ရွင္ကြဲ ကြဲရဦးမယ္ဆုိတာ
ဒါေပမယ့္
စေနေန႔မွာ ပြင့္တဲ့
ငါ့ရ႕ဲ အနီေရာင္မေလးရယ္
ခုထိ
မင္းအေၾကာင္း ေျပာရတာေလာက္
ဘယ္ျမစ္ကမွ ေရစီးမသန္ဘူး ။

ဟုိး ၂၀၀၄ က စပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကုိ ေတာင္ႀကီးက ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စာသားေလးကုိ ခုိးယူထားပါတယ္။

လြမ္းပ

Thursday, September 17, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် mg thein zaw

ေသာကနဲ႔ က်ပ္ထုပ္ေနတဲ့ ညေနရီ
သကၠာယတစ္ခုေၾကာင့္ပဲ
အေလ့က်ေပါက္ေနတဲ့ သူ႔မွာ
ဒီ႐ုပ္ဒီရည္ကေလးနဲ႔
အသည္းကြဲေနရလုိ႔တဲ့
ေဟာဒီမွာ
ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္ပရေစၧဒေတြ
လြမ္းပ
ကံတရားရဲ႕ မ်က္လံုးထဲ
အသူတရာနက္တဲ့ အၿပံဳးေတြ ရွိတာ သိလွ်က္နဲ႔
သူ
ခုန္ခ်
လြမ္းပ
ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနာက္ဆုတ္သြားတာ
အတုန္းအ႐ုန္းေတြၾကား
ရြတ္ရြတ္ခၽြန္ခၽြန္
လြမ္းပ
အနမ္းေရ
ႏွလံုးသားထဲ
ဘာလုိ႔ ညာညာၿပီး
ညေနေစာင္းခ်င္ရတာလဲ
ေန႔ေတြလည္း ၀မ္းနည္းစြာ ျပန္သြားခဲ့
သူ႔မွာ ကမာၻမရွိေတာ့။

ေမာင္သိန္းေဇာ္

ေရတံခြန္

Thursday, September 17, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် poem

ႏွလံုးရဲ႕ အနီးဆံုးေနရာကေန
ရရာကုိ စစြဲၿပီး ေလာင္တဲ့မီးနဲ႔အတူ
တရားနဲ႔ ေျဖလုိ႔မရေအာင္
အခ်စ္အတြက္ ဘ၀ကုိမီး႐ႈိ႕မယ့္
ငါ့ရဲ႕ အနီေရာင္မေလး
မင္းကုိယ္မင္း ဘယ္သူဆုိတာေကာ
မွတ္မိ သတိရပါေသးသလား
ခ်စ္တတ္သူအားလံုးရဲ႕
ေနာင္တ အပုိင္းအစ
သာဓကေလးတစ္ခု
မင္း မျဖစ္ပါနဲ႔...။

ေရေသျမစ္

Tuesday, September 15, 2009 Posted by ဂျေဂျူဝိုင် poem

ေခ်ာ္က်သြားတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းမႈထဲ
အဓိပၸါယ္လြဲေနတဲ့ ေမ့မရမႈက
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲ ခုန္၀င္သြားတယ္။
မင္းႏႈတ္ခမ္းထက္က င့ါရင္ခြဲမယ့္စကားကုိ
တစ္ေနရာရာမွာ အေသအျဖစ္ ထားခဲ့ပါ
ဒါမွမဟုတ္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ပစ္ခ်လုိက္ပါ
အခ်စ္ေတြ ႏွလံုးထဲ ယုိစီးလာတာနဲ႔အမွ်
ဒဏ္ရာက ညနဲ႔အတူ ပုိပုိနက္လာတယ္။
ငါ့ရ႕ဲ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ အလြမ္းေတြ
ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ သိမ္ေမြ႔အိပ္မက္ေတြ
မၾကာမၾကာ ကြဲရွသြားတဲ့ တမ္းတသံမွာ
ခုထိ ေနေရာင္နဲ႔ မထိေအာင္ ၀ွက္ခံရတုန္း
ဘယ္သူ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနတဲ့ ႏွလံုးသားကုိ ျမင္ဖူးလဲ။

(ကဗ်ာက ေကာင္းလဲ ေကာင္းဘူး)