ေျမႀကီးနဲ႔ေကာင္းကင္
တပူးတြဲတြဲစကားေျပာၾကရဲ႕
ပင္လယ္ဟာေကာင္းကင္ေၾကာင့္ျပာတယ္
ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေကာင္မေလး
မင္းကုိခ်စ္လုိ႔ ဒီစကားကုိငါေျပာတယ္
အေ၀းကေန နီးစပ္ေနၾကတဲ့ရင္ဘတ္ႏွစ္ခု
အလြမ္းေငြ႕ေတြနဲ႔၀ုိင္းပတ္ကာရံထားတယ္
ေမ့ေမ့ေမာေမာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး
ရင္ဘတ္ကုိဆုတ္ၿဖဲၿပီးၿပံဳးရိပ္သန္းျပေနရတာ
ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား အမွန္တရားေတြျဖတ္ျဖတ္ေျပးတုိင္း
ငါ့ကုိယ္ငါ ေပ်ာက္ဆံုးပစ္လုိက္ခ်င္တယ္
မင္းရဲ႕ငုိသံေတြၾကားမွာ
ၿပိဳဆင္းက်ခဲ့ရတဲ့ငါ့ရဲ႕မ်က္ရည္ေငြ႕ေတြ
ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ပဲထုိင္ေငးေနလုိက္ရတယ္
ေလာဘတႀကီးပုိင္ဆုိင္ခ်င္ခဲ့ပါရဲ႕
လမင္းမသာတဲ့ညဥ့္နက္နက္မနက္ဖန္ေတြ
ေကာင္းကင္ေရာင္ေပ်ာက္သြားတဲ့ပင္လယ္လုိ
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိျပာလြင္ဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အျဖစ္မွာ
ငါေလ....
``မင္း ကုိ သိပ္ ခ်စ္ တာ ပဲ´´
အေ၀းကပဲႀကိဳးညွိေနရတယ္။
ထြန္းလင္းသစ္ကုိ ကဗ်ာစပ္ေပးပါလုိ႔ေျပာေတာ့ သူက အမွန္အတုိင္း စပ္ေပးသြားတယ္။