Tuesday, August 10, 2010

အဆိပ္သင့္ေနတဲ့ကဗ်ာ

Tuesday, August 10, 2010 Posted by ဂျေဂျူဝိုင်
ဘာမွမဟုတ္ဘူး...
အၾကည့္ေလးတစ္ခ်က္ပဲ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ေနၾကတာ
ၿပီးေတာ့လည္းၿပီးသြားမွာေတြပဲ
ခဏေလးပြင့္ခြင့္ရေနတာကုိမ်ား
သူက လွတယ္, ငါက လွတယ္နဲ႔ နား႐ွက္စရာ
သူမ်ားကုိ လက္ညွဳိးမထုိးခင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္စစ္ေဆးဦး
ခင္ဗ်ားတုိ႔က အေပၚယံအေရျပားေလာက္နဲ႔ပဲ ဘ၀ကုိအဆံုးသတ္မွာလား
အဲဒီငါးခံုးမေတြေၾကာင့္ပဲ တစ္ေလွလံုးပုပ္ပုပ္ေနရတာ
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ...
စင္ေအာက္ကုိေရာက္ေနလုိ႔သိမ္ငယ္ေနတာလား
မနာလုိစိတ္ေလာက္႐ြံစရာေကာင္းတာ ဘာမွမ႐ွိဘူး
လာပါ...
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ပါ...
ရဲရဲေျပာပါ...
ခင္ဗ်ားေနာက္ေက်ာမွာ၀ွက္ထားတဲ့ဓားက
ခင္ဗ်ားေနာက္ေက်ာကုိစုိက္၀င္ေနတာ ၾကည့္မေကာင္းဘူး
အားလံုး``ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ´´ေတြခ်ည္းပဲ
ကုိယ့္ကုိ လက္ခုပ္တီးေပးေနတာႀကိဳက္သေလာက္
သူမ်ားကုိ လက္ခုပ္တီးေပးရမွာပ်င္းတဲ့လူ
ဒီေလာက္ပဲလား...
ခင္ဗ်ားရဲ႔႐ွင္သန္ေနထုိင္မႈက ဒီေလာက္တင္ပဲလား
လူျဖစ္ခြင့္ခဏရတုန္းေလး
လူလုိသူလုိအသက္႐ွဴသြားပါဦး
ဟိတ္... ဒီမယ္...!!!
ေျမြေပြးတုိင္းအဆိပ္ရွိတဲ့အေၾကာင္း...
ဘယ္က်မ္းဂန္မွသြားဖတ္ေနစရာမလုိဘူး
အသက္လွလွ႐ွဴပါ...
အိပ္ေရးလွလွအိပ္ပါ...
မနာလုိစိတ္ကို ခပ္ထုတ္ႏုိင္သေလာက္ခပ္ထုတ္ပစ္ပါ
ပန္းပြင့္တုိင္းမေမႊးတဲ့အေၾကာင္း
ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔မွပုိေသခ်ာသြားတယ္
စကားမ်ားမ်ားေျပာခ်င္ရင္ စာျပန္သင္လုိက္ဦး
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ဂ႐ုစုိက္
အၾကည့္ကုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းထား
နင္းထားတဲ့ေျမႀကီးဟာ အားလံုးနဲ႔သက္ဆုိင္တယ္။


ထြန္းလင္းသစ္(ကန္႔ဘလူ)