အေလာသံုးဆယ္ ႏႈတ္ခမ္းပါးတစ္စံု
မငံုဘဲနဲ႔ လက္ရဲဇက္ရဲ ပြင့္တတ္တဲ့ပန္း
ေဟာဒီေကာင္ ရင္ဘတ္ၾကမ္းျပင္မွာ
ေျခရာမထင္ႏုိင္ဘူး လြယ္လြယ္နဲ႔
တဖြဲ႔တႏြဲ႔ေႂကြက်ရေအာင္လည္း
၀ဲ၀ဲလာတတ္တဲ့ နင့္မ်က္၀န္း
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မခန္းနားေသးဘူး
ခပ္ၾသၾသခြန္းတံု႔သံေလးနဲ႔
ငါ့စိတ္ကုိ ကဲ့ကဲ့ၿပီး ယူတတ္႐ံုနဲ႔ေတာ့
ျမစ္ႏွစ္စင္းဆံုဖုိ႔ ေ၀းေသးတယ္
ေကာင္မေလး
ေရြးခ်ည္မႈဆုိတာ
ေတြေ၀ျခင္း သံသရာလည္ၿပီးမွ ေရာက္တယ္
ျငင္းဆန္ဖုိ႔ဆုိတာ
လက္ခံသိမ္းပုိက္ၿပီးမွ ျဖစ္တည္ေပါက္ဖြားတယ္
မ်က္ႏွာဆုိတာ
စိမ္းစိမ္းၾကည့္ၿပီးမွ လြဲလုိ႔ရတယ္
ကဲ
င့ါရင္ကုိ ခြဲၾကည့္စမ္း
အလြမ္းဆုိတာ ရွိႏုိင္ရင္
ျပတင္းတံခါးမွာ ငါထုိင္မေငးဘူး
နင္လူး႐ံုနဲ႔ ေနာက္က်ဴရေအာင္
ငါ
နေ၀တိမ္ေတာင္ ေရအိုင္ မဟုတ္ဘူး။
ခမ္းမြန္လဗ္