နာနာဘ၀ဆုိတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ပါ
သေဘၤာဆိပ္ထဲကုိ
သံရည္ေပ်ာ္ ေႏြရတုလုိ
ရဲရဲၿငီးရင္း
၀င္လာေလေပါ့
၀ီး လွည့္တဲ့ကာ သေဘၤာက်င္းဖက္ တန္း၀င္သြားေပါ့
ရဲေဘာ္ ညက္ထယ္ရယ္ေလ
ဒါ သူပါပဲ
ငါ မွတ္မိပါတယ္။
ပန္းကန္ျပားလုိ အသက္ကယ္ခါးပတ္ မ်က္မွန္ေတြထဲကေန
ျပဴးၾကည့္ေနေလရဲ႕
ေဟး ညက္ထယ္
ငါ ၀မ္းသာသကြာ မင္းခုလုိ
သံႀကိဳးေတြနဲ႔ ေက်ာက္ဆူးေတြနဲ႔
မီးခုိးတလူလူနဲ႔ အသက္ရွင္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့
ဒီဘက္ ကပ္ခဲ့ေလကြာ
ေရသိပ္တိမ္လြန္း မထင္ပါဘူး
ဗာတြမ္ကလား ကြ ဟင္
ေရေႏြးအုိးေတြ အေငြ႕ေထာင္းထ ေနပါလား
မွတ္မိေသးလား ညက္ထယ္
လူ႔ဘ၀တုန္းကေလ
သံတမန္ရထားေပၚမွာ
မင္းနဲ႔ငါ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ခဲ့ၾကတာေကာ
သူမ်ားေတြ ေမ့ေမာေဟာက္ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ
ေဆြးေႏြးေကာင္းခဲ့ၾကသေပါ့
ခ်ိတ္နီနီစာအိတ္ေတြဆီ
မ်က္လံုးက ေစာင္းငဲ့လုိ႔
ခရီးသြားရင္းက
ရြမ္ကာ ယာေကာ့ဆန္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြး
ဟာသသံေႏွာၿပီး ကဗ်ာေတြ
ရြတ္သြားလုိက္ေသး
အာ႐ုဏ္က်င္းေတာ့လည္း အိပ္သြားေရာ
လက္ေခ်ာင္းက
ေသနတ္ခလုတ္မွာ ခ်ိတ္ရက္ကေလး
ယီးတီးယားတားေတာ့
လုပ္မယ္မႀကံနဲ႔ ကုိယ္လူတုိ႔
တစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းကျဖင့္
ဘယ္သူထင္စားမိလိမ့္မလဲ
ငါ မင္းကုိ သေဘာၤအျဖစ္နဲ႔
ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လုိ႔
မင္းပဲ့ပုိင္းထက္မွာ လမင္းဟာ
အိမ္ သာလုိက္ပါဘိျခင္း
ကြယ္ ၀င္သြားလု႔ိရမွာ အာကာသကုိ
ႏွစ္ျခမ္းခြဲလုိ႔ သြားေနရဲ႕။
စႀကႍတုိက္ပြဲဆီက
ေသြးသံရဲရဲ ၀င္းပေနတဲ့
သူရဲေကာင္းလမ္းအတုိင္း မင္းေနာက္က
အၿမဲထာ၀ရ လုိက္ေနဟန္တူရဲ႕
ဒါေပမယ့္ ဒါကေတာ့
အေျပာ ကုိ လက္ေတြ႕ လုပ္ျပလုိက္တာ
သံမဏိအဓိဌာန္နဲ႔
လက္သီးကုိ ၿမဲၿမဲဆုပ္လုိ႔မုိ႔
ငါတုိ႔ အသက္ရွင္ေနၾကတယ္
ဒီအတြက္
ငါတုိ႔ စက္တုိင္တက္ၾကရ
က်ည္ဆံေတြက ရယ္ေမာေနၾကတယ္
ဒါဟာ လူ႔ေလာကႀကီး
ဘံုနယ္ေျမျဖစ္လားေရးပဲ
ငါတုိ႔ အေၾကာအခ်ဥ္ထဲမွာ
စီးေနတာက ေသြး
ပူေႏြးေႏြး ေရမဟုတ္ဘူး
ေျခာက္လံုးျပဴး တဒုိင္းဒုိင္းထဲမွာ
ငါတုိ႔ခ်ီတက္ေနၾကတယ္
ဒါမွ
ေသလြန္တဲ့အခါ
ငါတုိ႔ကုိ သေဘၤာေတြ
ကဗ်ာေတြ
တျခားတည္တံ့မယ့္ဟာေတြနဲ႔
ထိန္းသိမ္းထားၾကေပလိမ့္မယ္
ႏွစ္ေတြ ခုန္ပ်ံလႊားေနတဲ့ထဲမွာ
ငါ အသက္ရွင္လုိ႔သာ ေနခ်င္ေပရဲ႕
ဒါေပမယ့္ အဆံုးမွာေတာ့ ငါ့ဆႏၵက
တျခား ငါ မေတာင့္တဘူး
ငါ့ရ႕ဲ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကုိ
ငါ ေတြ႕ဆံုလိုက္ခ်င္တယ္
ေသျခင္းကုိ
ရဲေဘာ္ ညက္ထယ္ ေတြ႕ခဲ့သလုိမ်ိဳး။
မာယာေကာ့စကီး