မီးကင္းသမားေတြက အခ်ိန္ျပည့္ ေတာင္စဥ္ေရမရ စကားေျပာတယ္။ အေမာေဖာက္လာတဲ့အခါ အသက္ငင္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ “ဒႆဂီရိ အခ်စ္႐ႈံးသမား အခ်စ္႐ႈံးတယ္လုိ႔ ဘယ္သူကေျပာလဲ” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေအာ္ဆုိတယ္။ အဲလုိ ဆုိေနရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က “မယ္သီတာကုိ သံုပုိင္းပိုင္းၿပီး တစ္ပုိင္းမီးကင္စား” လုိ႔ ဖ်က္ဖ်က္တယ္။
လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က ေဘာလံုးပြဲ ပြဲေကာင္းရွိတ့ဲညဆုိ တစ္ညလံုးမအိပ္ဘူး။ တေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ဒီစားပြဲထုိးေတြ ငါ့ထက္ ပုိပိန္လာၾကတယ္။ ဆုိင္ရွင္က စီးပြားေရးနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ ခ်င္ဆီထုတ္ၾကတဲ့ ပြဲေပါ့ေလ။ ခုလာေနတဲ့ ခ်ဲလ္ဆီး၊ အာဆင္နယ္ႏွင့္ မန္ယူ။ ေ၀ါ ခနဲ အားေပးသံက စိတ္ေျဖေဖ်ာက္မႈလား၊ ကိုယ့္စိတ္ကုိ ျပန္သတ္ၾကတာလား။
ညတစ္နာရီထုိးရင္ ညပုိင္းမွ လာဖြင့္တဲ့ ထမင္းေက်ာ္ဆိုင္က လွည္းေတြ တြန္းျပန္သံ တ၀ုန္း၀ုန္းၾကားတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္က ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ အဲဒီက ျပန္လာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ည တစ္ခုလံုး လန္႔ေျပးမယ့္ စကားမ်ိဳးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ညဟာ ဒီလုိပံုစံနဲ႔ ဆုိင္ကယ္သံ တ၀ူး၀ူးနဲ႔ မ႐ုိးဘူး။ ဒီေကာင္ မ႐ုိးေတာ့ဘူး။ မဆုမြန္ကုိ ခ်စ္တယ္ခ်ည္း သြားသြားေျပာေနတယ္။ သူနဲ႔ မဆုမြန္ခ်စ္သူ ျဖစ္တာကိုလည္း သိတဲ့လူေရာ မသိတဲ့လူေရာ လုိက္လုိက္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ ျမင္ျပင္းကတ္တယ္။ မဆုမြန္ သူ႔ကုိ ျပန္ခ်စ္တာနဲ႔ပဲ သူ႔ကုိယ္သူ အေမရိကန္သမၼတျဖစ္တာ က်ေနတာပဲ ဆုိေတာ့ အဲဒီထက္လြန္ေသးတယ္ကြ တဲ့။
ကဗ်ာဆရာႀကီး ကုိမုိးေ၀းေရ ခင္ဗ်ားအတုခုိးၿပီး LP ကဗ်ာေရးၾကည့္တာပါ။